Grönland’ın kuzey ucundaki donmuş toprakta, bilim insanları bilinen en eski DNA modüllerini keşfettiler ve bu, inanılmaz bir antik ekosisteme fevkalâde bir bakış sunuyor.
Genetik gereç en az iki milyon yıl öncesine dayanıyor; bu, evvelki rekoru elinde tutan Sibirya’daki mamut DNA’sının neredeyse iki katı.
Nature mecmuasında çarşamba günü açıklanan örnekler, 135’ten fazla farklı tipten geldi. Bulgular, Kuzey Kutbu’ndan yalnızca 950 km uzaktaki bir bölgenin bir vakitler mastodonların yaşadığı bir kavak ve huş ağacı ormanıyla kaplı olduğunu gösteriyor.
Ormanlar ayrıyeten karibu ve kutup tavşanlarına da konut sahipliği yapıyordu. Ayrıyeten ılık kıyı suları, bugün bulunamayan bir cins olan at nalı yengeçleriyle doluydu.
Santa Cruz’daki Kaliforniya Üniversitesi’nden bir paleogenetikçi olan Beth Shapiro, “Korunmuş DNA’nın küçük modüllerinden eski bir ekosistemin böylesine eksiksiz bir fotoğrafını çıkarabilmek neredeyse büyülü bir his.” dedi.
Bitki cinsleri de tahlil edildi
Araştırmacılar, evrim ağacında nereye ilişkin olduklarını bulmak için kesimleri canlı çeşitlerin DNA dizileriyle sıraladı.
Daha evvel fosillerden tanımlanmış 78 ve 24 yeni bitki dahil olmak üzere 102 farklı bitki tipi buldular. Bitki DNA’sı, kavak ve huş ağaçlarının hakim olduğu bir orman ekosistemini ortaya çıkardı.
Huş ağaçlarının DNA’sında, canlı cinslerinin sahip olduğu mutasyonların pek birden fazla yoktu, bu da onların eski olduklarını gösteriyordu.
Geçen yıl Sibirya’da 1.2 milyon yıllık mamut DNA’sını keşfeden Stockholm Üniversitesi’nden paleogenetikçi Love Dalen, mastodonların Grönland’da ortaya çıkmasına epey şaşırdı ve “Orada ne işleri var?” diye sordu.
Danimarkalı araştırmacılar, iki milyon yıl evvel Grönland’daki mastodonların, daha evvel bilinmeyen mastodon soy ağacının derin bir kısmına ilişkin olduğunu belirledi.
Ekolojik olarak mastodonlar, Kuzey Amerika ormanlık alanlarında olduğu üzere Grönland’daki bir kavak-huş ağacı ormanına da güzel ahenk sağlar.
Ren geyiği en çok kuzey tundralarda yaygınken, bir alt çeşidi Kanada ormanlarında yaşar ve eski karibuların nasıl gelişmiş olabileceğine dair ipuçları sunar.
Ancak sığ kıyı sularında at nalı yengeçlerinin varlığı, bir vakitler hem okyanusun hem de karanın epey sıcak olduğunu gösteriyor.
Bilim insanları, tüm bu cinslerin Kuzey Kutup Dairesi’nin 1000 kilometre kuzeyinde nasıl gelişebildiğine dair ipuçları bulmak için DNA’yı incelemeye devam ediyor.
Araştırmacılar, DNA modüllerinin nasıl bu kadar uzun mühlet hayatta kalmayı başardığını çözmeye çalışıyor.
Araştırmalara nazaran DNA molekülleri, feldispat ve kil minerallerine yapışarak hasarlardan uzun mühlet korunabiliyor.
Araştırmacılar, bu keşfe dayanarak, eski tortullardan daha da fazla DNA örneği toplayabileceklerini düşünüyor ve şu anda Kanada’daki 4 milyon yıllık yerleşim yerlerini araştırıyor.
